बाबुराव हे एका दुर्गम डोंगराळ भागात राहणारे साधे शेतकरी होते. त्यांच्या गावात अजूनही वीज पोहोचलेली नव्हती. रात्री अंधारात कंदीलाच्या प्रकाशावर मुलं अभ्यास करायची, आई स्वयंपाक करायची, आणि वृद्ध लोक वेळ मारून नेत असत. सरकारी अधिकारी फक्त आश्वासनं देत गेले. गावकऱ्यांनी आशा सोडली होती.
पण बाबुराव मात्र काही वेगळंच स्वप्न पाहत होते – “आपल्या गावात वीज आलीच पाहिजे!”
ते शाळेत गेले नाहीत, पण ज्ञान मिळवण्याची जिद्द होती. त्यांनी बाजारातून एक जुनी रेडीओ खरेदी केली आणि त्यावरून विज्ञानाचे कार्यक्रम ऐकायला सुरुवात केली. त्यांना सौरऊर्जेची माहिती मिळाली आणि मनात ठरवलं – “आपल्याला हे गावात आणायचं आहे.”
लोकांनी त्यांच्या कल्पनेवर हसून घेतलं. “बाबुराव, हे शहरात चालतं. आपल्या डोंगरात कसं शक्य आहे?” पण त्यांनी हार मानली नाही. त्यांनी गावाबाहेर एक सौर पॅनेल विकणाऱ्या माणसाशी संपर्क साधला. एक जुना, तुटका पॅनेल घेतला, आणि स्वतःच्या शेताजवळ प्रयोग सुरू केला.
पहिल्यांदा दिवा लागला तेव्हा त्यांची पत्नीच थक्क झाली – “बाबुराव, हे खरंच चाललं!”
पुढील काही महिन्यांत त्यांनी जुगारात पैसा न लावता, बायकोच्या साड्या विकून आणि काही झाडं विकून अजून दोन सौरपॅनेल घेतले. एक दिवशी त्यांनी गावाच्या चौकात लावलेला सौर दिवा रात्री चमकू लागला. लहान मुलं आनंदाने खेळू लागली, वृद्ध लोक गप्पा मारू लागले.
हळूहळू गावकऱ्यांनी बाबुरावचं काम ओळखायला सुरुवात केली. त्यांनी मिळून एक समिती बनवली. जिल्हाधिकारीपर्यंत बाबुरावचा प्रयत्न पोहोचला. शासनानेही मदतीचं आश्वासन दिलं. काही महिन्यांत संपूर्ण गावात सौरदिवे, पंखे, आणि शाळेत सौर पॅनेल बसवले गेले.
बाबुराव जेव्हा चौकात बसले असताना त्यांचा नातू विचारतो, “आजोबा, हे दिवे तुम्ही लावले का?”
बाबुराव हसून म्हणतात, “हो रे बाब्या, पण हे दिवे फक्त प्रकाश देत नाहीत – लोकांमध्ये विश्वासही देतात.”
नैतिक:
शिकलेलेच समाज बदलू शकतात असं नाही. जिद्द, चिकाटी, आणि आत्मविश्वास असेल, तर अशिक्षित माणूसही संपूर्ण गाव उजळू शकतो.
