एक गावात रामू नावाचा एक शेतकरी राहत होता. तो खूपच बुद्धिमान, मेहनती, आणि सकारात्मक विचारांचा होता. तो आपली शेती अतिशय चांगल्या प्रकारे करत असे. रामू नेहमी काहीतरी नवीन शिकायचा, प्रयोग करायचा, आणि संकटांवर तोडगा काढायचा प्रयत्न करत असे.
एका वर्षी गावात मोठा दुष्काळ पडला. पाऊसच झाला नाही. तलाव, विहिरी कोरड्या पडल्या. बहुतेक शेतकऱ्यांच्या शेतातील पिकं करपत गेली. लोक चिंतेत होते, गावात उदासवाणा वातावरण होतं. बरेच शेतकरी फक्त तक्रार करत बसले, “काय करावं आता?”, “सरकार मदत करेल का?” वगैरे.
पण रामू मात्र निराश झाला नाही. त्याने विचार केला,
“पाणी नसेल तर पीकच उगवणार नाही. पण जर मी आधीच तयारी केली असती, तर अशी वेळच आली नसती. आता काहीतरी वेगळं करायला हवं!”
रामूने निर्णय घेतला की तो नदीपासून आपल्या शेतापर्यंत एक लहानसा कालवा (नाला) खोदेल. त्याने काम सुरू केलं. प्रत्येक दिवस तो सकाळी उठून, आपल्या फावड्याने, घाम गाळून कालवा खोदायचा.
गावकऱ्यांनी त्याची थट्टा केली. काहींनी हसून म्हटलं,
“अरे, वेडा झालाय का हा? इतक्या उन्हात कालवा खोदतोय. पाऊस नाही, नदीही आटली आहे – मग पाणी कुठून येणार?”
पण रामूने कोणालाच उत्तर दिलं नाही. तो फक्त आपल्या कामात लक्ष घालू लागला. काही दिवसांनी त्याने पाण्यासाठी एक साठवण तलाव सुद्धा तयार केला. तो म्हणायचा,
“आज नाही, पण उद्या नक्की उपयोग होईल!”
काही आठवड्यांनी अचानक जोरदार पाऊस पडला. नदीला पूर आला. इतर शेतकरी घाबरून गेले – पण रामूच्या तोंडावर हसू होतं. कारण त्याचा कालवा आता भरून वाहू लागला आणि साठवण तलावात पाणी जमा झालं.
त्याच्या शेतात पाणी पोहोचलं आणि काही दिवसांतच त्याचं शेत हिरवंगार झालं. पीक भरपूर आलं, फळे-भाज्या उमलल्या.
आता जे गावकरी त्याची थट्टा करत होते, तेच रामूकडून शिकू लागले. त्याला विचारू लागले,
“रामूभाऊ, आम्हालाही हे शिकव, आम्हीही बदल करू.”
रामू म्हणाला,
“वेळ आणि संधी वाया जाऊ देऊ नका. संकटं येतातच, पण त्यावर उपाय करणं हे आपल्या हाती आहे.”
तात्पर्य – “फक्त तक्रार करत बसू नका. संकटांवर उपाय शोधा. चातुर्य आणि मेहनत यामुळेच यश मिळतं.”
