एका खेड्यात एक शेतकरी राहत होता. त्याचं नाव होतं – गंगाराम. गंगाराम फार साधा आणि मेहनती माणूस होता. त्याच्याकडे एक सावळं गाढव होतं, नाव – भोंड्या.
भोंड्या रोज शेतात ओझं वाहायचं, पाण्याच्या हंड्यांमध्ये फिरायचं, आणि संध्याकाळी दमून दमून घरी यायचं. पण गावातले लोक भोंड्याची सतत चेष्टा करायचे. “अरे, हे काय गाढव आहे? काळं-कुळिश! कुणी सोनं लावलं तरी राजासारखं वाटणार नाही!”
हे ऐकून भोंड्याला रोज वाईट वाटायचं. पण त्याच्याकडे काहीच उपाय नव्हता.
एक दिवस गंगारामाला काहीतरी शक्कल सुचली. त्याने बाजारातून सोन्याचा रंग आणला आणि भोंड्याला चांगलंच न्हाऊन-माखून सोन्याच्या रंगाने रंगवलं.
सकाळी गावात सगळे भोंड्याला बघून थक्क!
“अरे वा! हे कुठलं सोन्याचं गाढव? राजा असं गाढव पाळतो की काय?”
गावकरी त्याला हार घालायला लागले, फोटो काढायला लागले, काहींनी तर त्याच्या पाया पडायला सुरुवात केली.
भोंड्या खुश! त्याला वाटलं – आता आपलं आयुष्य बदललं.
पण… काही तासात पावसाने हजेरी लावली. आणि काय? भोंड्याचा सोन्याचा रंग वाहून गेला… आणि उरला तोच सावळा भोंड्या.
गावकरी हसले, काहींनी चिडून गंगारामला शिव्याही दिल्या.
पण गंगाराम फक्त हसला आणि म्हणाला:
“बाहेरचं सोनं लावून मन बदलत नाही. खरी किंमत तुमच्या कामात असते, रंगात नव्हे.“
भोंड्या थोडा लाजला, पण मग त्याला उमगलं – आपली मेहनतच आपलं खऱ्या सोन्यासारखं मूल्य आहे.
तात्पर्य : – स्वतःवर गर्व बाळगा – रंग, रूप, नाव नसून, तुमची मेहनतच तुमचं खरे सौंदर्य आहे!
