एका गावात एक लहानसं पाखरू राहत होतं. त्याचं नाव होतं “गुगू”. गुगू लहान असलं तरी त्याची स्वप्नं खूप मोठी होती. त्याला आकाशाच्या पलीकडे उडायचं होतं, उंच उंच ढगांमध्ये. पण त्याच्या मित्रांना वाटायचं की गुगूचं स्वप्न अशक्य आहे.
एके दिवशी गुगूने आपल्या आईला सांगितलं,
“आई, मी एक दिवस एवढं उडणार की सूर्यालाही स्पर्श करेन!”
आई हसली आणि म्हणाली,
“स्वप्न मोठं असलं पाहिजे, पण त्यासाठी प्रयत्नही मोठे हवेत.”
गुगूने त्याच दिवशीपासून सराव सुरू केला. प्रत्येक सकाळी लवकर उठून तो उडण्याचा सराव करत असे. आधी थोडं उडायचं, मग थोडं अधिक… दररोज मेहनत.
त्याचे मित्र मात्र हसत असत,
“अरे गुगू, तू साधा झाडापर्यंत पोहोचू शकत नाहीस, आकाश काय गाठशील?”
पण गुगूने कधीही हार मानली नाही. पावसाळा आला, थंडी आली, उन्हाळाही… पण गुगूचा सराव सुरूच राहिला. हळूहळू तो झाडांवरून घरांवर, आणि मग डोंगरांच्या शिखरांवर उडू लागला.
एक दिवस आकाश निरभ्र होतं. गुगूने पंख पसरले आणि जोरात उडाला. तो इतका उडाला की ढगांच्या वरती पोहोचला. त्याचं स्वप्न खरं झालं होतं!
तो खाली पाहतो आणि त्याचे मित्र खालीच राहिलेले. ते आता त्याला दाद देत होते, आणि म्हणत होते:
“गुगू, तू आमचं चुकवून दाखवलं!”
गुगू हसला आणि म्हणाला,
“फक्त स्वप्न बघा नाही, त्यासाठी झटावंही लागतं.”
तात्पर्य
स्वप्न मोठी असावी, पण त्यासाठी प्रयत्नही तितकेच मोठे हवेत. मेहनत आणि चिकाटीने कोणतंही स्वप्न पूर्ण करता येतं.
