एका गावात एक गाढव राहीचा . त्याचं नाव धोंडू होत . धोंडू खूप मस्तीखोर होता. पण त्याला एक मोठी अडचण होती. त्याची दृष्टी कमकुवत होती. म्हणून तो वस्तू स्पष्टपणे बघू शकत नव्हता.
एके दिवशी धोंडू शेतात चरत होता. त्याला पुढे काय आहे ते दिसत नव्हते. अचानक त्याला एका मोठ्या दगडाची ठेच लागली. धोंडू जोरात ओरडला. गावातील सर्व लोक धावत आले.
“काय झालं धोंडू?” त्यांनी विचारले.
“मला दगडाची ठेच लागली!” धोंडू ओरडला. “मी काहीच बघू शकत नाही!”
गावातील लोकांना त्याची दया आली. त्यांनी धोंडूला गावातल्या सर्वात हुशार माणसाकडे नेले.
“धोंडूला काय झालं आहे ते बघा,” लोकांनी त्या हुशार माणसाला सांगितले.
हुशार माणसाने धोंडूची तपासणी केली. थोड्या वेळाने तो म्हणाला. “धोंडूला चष्मा लागतोय.”
सर्व लोक हसले. “चष्मा?” ते म्हणाले. “एका गाढवाला चष्मा कशाला लागणार?”
पण त्या हुशार माणसाने त्यांचं ऐकलं नाही. त्याने दुकानातून दोन मोठे चष्मे आणले. त्या चष्म्यांच्या काचा खूप मोठ्या आणि जाड होत्या.
हुशार माणसाने ते चष्मे धोंडूच्या नाकावर बसवले. धोंडूने चष्मा लावून बघितले.
“वा! आता मला सर्व काही स्पष्ट दिसतंय!” तो आनंदाने ओरडला.
गावातील सर्व लोक खूप हसले. त्यांनी धोंडूला चष्म्यांसह पाहून हसून हसून लोळवल
शिकवण – कठीण परिस्थितीमध्ये ही बुद्धी वापरण्याने मार्ग काढता येतो.
