खूप वर्षांपूर्वी, एका छोट्याशा गावात दीपक नावाचा एक खोडकर मुलगा राहत होता. तो खूप गोष्टी शिकायला उत्सुक असायचा, पण अभ्यासात फारसा रस नसायचा. खेळणं, धावणं, झाडांवर चढणं — त्यालाच त्याचं जग वाटायचं.
शाळेतील शिक्षक नेहमी म्हणायचे, “दीपक, तू हुशार आहेस, पण लक्ष द्यायला शिक!“
पण दीपकच्या मनात एकच प्रश्न असायचा, “माझं काय विशेष आहे? मी काही मोठं करू शकतो का?“
एक दिवस…
गावात एक मोठा वादळ आला. विजा चमकल्या, पावसाने धिंगाणा घातला आणि वीज बंद झाली. सर्वत्र अंधार झाला. त्या रात्री गावातील वृद्ध आजोबा अंथरुणात अडकून पडले होते, त्यांना औषध हवे होते. पण कोणीही अंधारामुळे बाहेर पडायला घाबरत होते. तेव्हा छोटा दीपक पुढे आला. त्याने एक छोटासा पण उजळणारा तेलाचा दिवा घेतला आणि औषध घेण्यासाठी घनदाट पावसात बाहेर पडला. पाय घसरत होते, पण दिवा घट्ट धरून दीपक दवाखान्यापर्यंत गेला आणि औषध घेऊन परत आला.
आजोबांचे प्राण वाचले! सकाळी सगळं गाव एकत्र झालं. सरपंच म्हणाले: “हा दीपक – त्याचा दिवा छोटा होता, पण त्याचं हृदय मोठं होतं. अंधारात प्रकाश देणं म्हणजे खरं धाडस!“
त्या दिवशीपासून दीपकला आत्मविश्वास आला. त्याने अभ्यासालाही सुरुवात केली आणि पुढे जाऊन तो एक डॉक्‍टर बनला – अंधारात प्रकाश देणारा, दुःखात दिलासा देणारा.
गोष्टीची शिकवण 💡:
आपण लहान असलो, तरी आपल्या कृती मोठ्या असू शकतात. छोटासा दीप देखील मोठा प्रकाश देऊ शकतो!
