एका घनदाट जंगलात एक शक्तिशाली सिंह राहायचा. त्याची गर्जना ऐकताच सर्व प्राणी घाबरून जायचे. तो जंगलाचा राजा मानला जात असे. त्याच जंगलात एक लहानसा उंदीरही राहायचा. तो खूप छोटा आणि दुबळा होता, म्हणून इतर प्राणी त्याला फारसे महत्त्व देत नसत.
एके दिवशी, सिंह जेवणानंतर झोप घेण्यासाठी एका मोठ्या झाडाखाली आराम करत होता. त्याच वेळी, लहान उंदीर त्या झाडाच्या जवळून जात होता. त्याला सिंहाची झोपलेली मुद्रा पाहून थोडे कुतूहल वाटले आणि तो सिंहाच्या वर चढून खेळू लागला. अचानक सिंह जागा झाला आणि त्याने आपल्या पंजात उंदराला पकडले.
सिंहाने उंदराला खाऊन टाकण्याचा विचार केला, पण उंदीर घाबरून विनंती करू लागला, “महाराज, कृपया मला सोडून द्या! एके दिवशी मी तुम्हाला मदत करू शकेन.” सिंहाला उंदराच्या या बोलण्यावर हसू आले. तो म्हणाला, “तू एक लहानसा उंदीर, मला कशी मदत करशील?” पण तरीही, सिंहाने उंदराला सोडून दिलं.
काही दिवसांनी, सिंह जंगलात फिरत असताना एका शिकाऱ्याच्या जाळ्यात अडकला. त्याने खूप प्रयत्न केले पण जाळ्यातून बाहेर पडू शकला नाही. सिंहाने जोरात गर्जना केली, पण कोणीही मदतीला आलं नाही. शेवटी, त्याच्या गर्जनेचा आवाज ऐकून तोच लहान उंदीर तिथे आला.
उंदराने त्याच्या धारदार दातांनी जाळं चावून चावून तोडायला सुरुवात केली. त्याच्या प्रयत्नांनी, शेवटी जाळं तुटलं आणि सिंह मोकळा झाला. सिंहाला खूप आश्चर्य वाटलं आणि त्याने उंदराचे आभार मानले. “मी तुझ्या लहान आकारामुळे तुला दुर्लक्ष केले, पण तुझी कृती खूप मोठी होती,” सिंह म्हणाला.
उंदराने उत्तर दिलं, “महाराज, प्रत्येकाचा स्वतःचा एक वेगळा महत्त्व असतो, कितीही लहान किंवा मोठा असला तरी. आणि मदत कधीही, कुठूनही येऊ शकते.” सिंहाने उंदराच्या या शब्दांवर विचार केला आणि त्याला एक मोठा धडा शिकला.
ही गोष्ट आपल्याला शिकवते की, कधीही कोणाला कमी लेखू नका, कारण प्रत्येकाचा स्वतःचा महत्त्व असतो. आपली मोठाई किंवा शक्तीच नाही, तर आपली कृती आणि मनोभावना खऱ्या अर्थाने महत्त्वपूर्ण असतात.
तात्पर्य : छोट्या मदतीची कधीही उपेक्षा करू नये. कोणतेही कार्य लहान नसते.
