एका लहानशा गावात रोहित नावाचा एक मुलगा राहत होता. तो खूप खोडकर होता. त्याला झाडांशी काही प्रेम नव्हतं. गावात खूप झाडं होती – आंबा, वड, पिंपळ, गुलमोहर इ. पण रोहित दररोज एक झाड तोडण्याचा हट्ट करत असे. तो म्हणायचा, “झाडं कशाला हवीत? जागा मोकळी झाली की खेळायला बरं वाटतं!”
त्याचे वडील खूप समजूतदार होते. त्यांनी त्याला प्रेमाने समजावलं, “बाळा, झाडं आपल्याला छाया, फळं, आणि सर्वात महत्त्वाचं म्हणजे प्राणवायू (ऑक्सिजन) देतात. पावसासाठी ढग हवेत तयार व्हायचे असतील, तर झाडं हवीत. तू असं झाडं तोडू नकोस.”
पण रोहित काहीच ऐकत नसे. त्याचं एकच उत्तर असे, “माझं मन करेल ते मी करीन!”
हळूहळू गावातील बरीच झाडं तोडली गेली. काही रोहितने, काही इतरांनी देखील त्याच्या मागे लागून. सुरुवातीला काहीच फरक पडला नाही, म्हणून सर्वजण आनंदात होते.
पण काही वर्षांनी परिस्थिती बदलली.
- गावात पावसाचं प्रमाण खूपच कमी झालं.
- विहिरी आणि नद्या आटल्या.
- शेतकरी म्हणाले, “आम्हाला पाणी मिळेना, पीक कसं करायचं?”
- गावात गरमीचं प्रमाण वाढलं, उन्हाळ्यात रहाणं कठीण झालं.
- प्रदूषण वाढलं आणि लहान मुलांना श्वास घेण्यात अडचणी यायला लागल्या.
रोहित आता मोठा झाला होता. त्याला आपल्या लहानपणी केलेल्या चुका आठवायला लागल्या. त्याला खूप पश्चात्ताप झाला.
तो गावकऱ्यांसमोर गेला आणि म्हणाला, “माफ करा, माझ्यामुळे झाडं तोडली गेली. आपण सगळ्यांनी मिळून परत झाडं लावायला हवीत.”
सर्व गावकऱ्यांनी एकत्र येऊन एक मोहिम चालवली – “झाडे लावा, झाडे जगवा”. त्यांनी परत झाडं लावायला सुरुवात केली. काही वर्षांनी त्या गावात पुन्हा हिरवळ पसरली. पाऊस परत आला. शेतं पुन्हा भरभराटीला आली.
रोहित आता एक पर्यावरण रक्षक बनला. तो इतर गावांमध्ये जाऊन झाडांचे महत्त्व सांगू लागला.
🌿 नीती :
निसर्गाची काळजी घ्या, तोच आपला खरा मित्र आहे.
झाडं आपल्याला जगण्यासाठी आवश्यक गोष्टी देतात. जर आपणच त्यांचा नाश केला, तर आपले भविष्यातील जीवन कठीण होईल.
