कोकणातल्या एका हिरवळीने भरलेल्या गावात जानकी आजी राहायची. वय अंदाजे सत्तरच्या घरात, पण उत्साह मात्र एखाद्या शाळकरी मुलीसारखा! तिचं आयुष्य शेतात गेलेलं – रान, झाडं, फुलं, फळं आणि मातीचा सुगंध तिच्या श्वासात मिसळलेला.
पण काही वर्षांपूर्वी तिचा नातू शरद शहरात गेला आणि आजीचं घर थोडं सुन्न झालं. एकटी झाल्यावर सुरुवातीला ती खूप खचली होती. पण एके दिवशी तिच्या मनात विचार आला — “आपण जर एक बाग तयार केली, तर शरद जरी इथे नसला, तरी त्याच्या आठवणी आपल्या सोबत राहतील.”
तिने घराच्या मागे एक मोकळं जागा निवडलं. तिथे रोज सकाळी पाणी घालणं, गवत उपटणं, झाडांशी बोलणं – हे तिचं नवं आयुष्य बनलं. तिने फक्त भाज्या किंवा फुलं लावली नाहीत, तर त्या झाडांना नावं दिली – “ही शरदची जास्वंद”, “हे त्याचं आवडतं केळीचं झाड”.
गावातली मुलं आधी आजीला पाहून हसायची – “काय आजी, एकटी माणसं झाडांशी बोलतात वाटतं?” पण जसजसा बागेचा सुगंध गावात दरवळायला लागला, मुलं तिच्याभोवती गोळा होऊ लागली. ती त्यांना बियाणं पेरायला शिकवायची, पानं ओळखायला लावायची.
हळूहळू ही बाग एक शिक्षण केंद्र बनली. गावातल्या शिक्षकांनीही आता त्यांच्या अभ्यासक्रमात आजीची बाग समाविष्ट केली. शहरातून आलेले पाहुणेही आता “जानकी गार्डन” बघायला यायचे.
एक दिवस शरद गावाला परत आला. त्याला पाहून आजी डोळ्यातून आनंदाश्रू अनावर झाले. बागेत फिरताना त्याने विचारलं, “आजी, ही इतकी सुंदर बाग एकटी कशी बनवलीस?”
ती हलकं हसली आणि म्हणाली,
“हे झाडं तुझं आठवणीनं उगवलीत. आणि सगळ्या मुलांमुळे रुजलीत.”
संदेश:
वय काहीच अडथळा नसतो. स्वप्नं आणि नाती, मातीशी जोडली की जगणं फुलतं.
