एक छोटं गाव होतं, जिथे एक जुना घड्याळवाला राहत होता. त्याचं नाव मोहन होतं. त्याचं दुकान लहान होतं, पण ते भरलेलं होतं असंख्य घड्याळांनी. छोट्या आणि मोठ्या, रंगीबेरंगी घड्याळांनी दुकान सजवलं होतं. पण एक घड्याळ असं होतं, ज्याचं वेळा कधीच अचूक होत नव्हतं.
तो घड्याळ मोठा आणि सुंदर होता, पण त्याच्या काट्यांनी कधीच नीट वेळ दाखवला नाही. मोहन नेहमी त्याला दुरुस्त करण्याचा प्रयत्न करत असे, पण तो कधीही थांबणार नाही. गावातल्या लोकांनी त्याला “दुरुस्त न होणारं घड्याळ” असं नाव दिलं होतं.
एक दिवस, एक तरुण मुलगी, रेश्मा, मोहनच्या दुकानात आली. ती एका मोठ्या शहरातून होती आणि तिला वेगळ्या प्रकारच्या घड्याळांची आवड होती. तिने त्या अचूक वेळ न दाखवणाऱ्या घड्याळाकडे बघितलं आणि विचारलं, “हा घड्याळ का नीट चालत नाही?”
मोहन हसत उत्तर दिला, “हे घड्याळ वेळ दाखवत नाही, ते वेळ घडवतं. त्याची वेळ आपल्याला माहित नसते, पण तोच वेळ योग्य ठिकाणी पोहचवतो.”
रेश्मा आश्चर्यचकित झाली. “कस?”
मोहन त्याला जरा हलवून पाहात म्हणाला, “ज्याला वेळ ठरवायची क्षमता असेल, त्याच्यासाठी हे घड्याळ योग्य वेळ ठरवू शकतं. पण ते फक्त त्या लोकांना समजतं जे वेळेचं महत्त्व जाणतात.”
रेश्माला थोडं समजलं आणि तिने घड्याळाचं काच काढून त्याला हलवून पाहिलं. घड्याळाचे काटे अचानक हलले आणि वेळ एकदम स्थिर झाला.
तिच्या डोळ्यांसमोर अंधार आणि प्रकाश मिसळले आणि एक नवीन जग समोर आलं.
तिला अचानक कळलं की, घड्याळ नेहमी थांबलेलं नव्हतं, ते फक्त तिला एका नवीन प्रवासासाठी तयार करत होतं.
“वेळ आपल्याला कधी थांबवू शकते, पण तेच वेळ आपल्याला योग्य मार्गावर नेण्यासाठी मार्गदर्शक ठरू शकते. आपल्या जीवनात वेळेचं महत्त्व समजून, त्याचा योग्य वापर करणे हेच खरं यश आहे.”
