खूप वर्षांपूर्वी, एका हिरव्या डोंगराच्या पायथ्याशी “चिंकी” नावाची एक गोड मुलगी तिच्या आजीबरोबर राहत होती. चिंकी खूपच उत्साही आणि जिज्ञासू होती. तिला रोज नवीन काहीतरी शिकायला आवडायचं.
एके दिवशी, चिंकी जंगलात फुलं वेचायला गेली. फुलं वेचता वेचता ती थोडी दूर गेली आणि वाट चुकली. चिंकी थोडी घाबरली, पण तिच्या आजीने नेहमी सांगितलेलं आठवलं – “कधी घाबरू नकोस, कारण संकटातसुद्धा कुठे तरी मदत लपलेली असते.”
तेवढ्यात झाडामागून एका झळाळत्या प्रकाशात एक छोटी परी आली! तिच्या पावलांमागे सोन्याचे चमकणारे ठसे होते, म्हणून तिचं नाव होतं सोनपावलांची परी.
परिणं हसून विचारलं, “कसला गोंधळ झालाय गोंडस मुली?”
चिंकीनं सगळं सांगितलं. परी म्हणाली, “मी तुला घरी पोहोचवेन, पण त्याआधी एक प्रश्नाचं उत्तर दे. जंगलातली सर्वात मौल्यवान गोष्ट काय आहे?”
चिंकी थोडा विचार करून म्हणाली, “मैत्री आणि मदत करणं!”
परी खूश झाली. “अगदी बरोबर! तू शहाणी आहेस. म्हणूनच मी तुला मदतीला आले.”
परीने तिच्या जादूच्या कांडीने एका क्षणात चिंकीला तिच्या घराजवळ पोहोचवलं. निघण्याआधी परी म्हणाली, “नेहमी दुसऱ्यांना मदत कर. खरं सोनं हे बाहेर नसतं, तर आपल्या मनात असतं!”
त्या दिवसानंतर चिंकी सगळ्यांना मदत करायची, आणि कधी कधी तिला झाडांच्या मागे लपलेली सोनपावलांची झलक दिसायची…
MORAL: खरी जादू दयाळूपणा आणि मदतीच्या भावना यातच असते.
