एका घनदाट जंगलात एक सिंह राहायचा. त्याचे नाव शेरखान होते. शेरखान जंगलाचा राजा मानला जात असे, कारण त्याच्या शक्तीशाली गर्जनेने सगळे प्राणी घाबरून जायचे. त्याची ताकद, वेग, आणि साहस हे त्याच्या शासनाचे प्रतीक होते.
शेरखानला त्याच्या सामर्थ्याचा फार अभिमान होता. तो इतर प्राण्यांशी कधीच चांगले वागत नसे. तो इतरांना नेहमी त्रास देत असे आणि त्यांना त्याच्या शक्तीची जाणीव करून देत असे. त्याचा हा गर्व आणि स्वभाव जंगलातील प्राण्यांना नाराज करत असे. तरीही, त्याच्या शक्तीमुळे कोणालाही त्याला विरोध करण्याची हिंमत होत नव्हती.
एके दिवशी, शेरखानने जाहीर केलं की, तो जंगलात एक मोठा उत्सव साजरा करणार आहे. त्याने सर्व प्राण्यांना आमंत्रण दिलं आणि त्यांना तिथे उपस्थित राहण्याची आज्ञा दिली. जंगलातील सर्व प्राणी तिथे आले, पण त्यांच्यात काही खुषीचा भाव नव्हता. त्यांना शेरखानचा गर्व आणि त्याच्या अत्याचारांबद्दल नाराजी होती.
उत्सवाच्या मध्यभागी, शेरखानने मोठ्या गर्वाने जाहीर केलं, “मी जंगलाचा राजा आहे, आणि माझ्या शक्तीमुळे हे जंगल सुरक्षित आहे. तुमच्यापैकी कुणालाही माझ्या शक्तीची बरोबरी करता येणार नाही.” सगळे प्राणी शांत होते, पण एका कोपऱ्यात एक छोटा ससा उभा होता, त्याचं नाव चीकू. चीकूने शेरखानच्या गर्विष्टपणाची समाप्ती करायचं ठरवलं.
चीकूने शेरखानला उद्देशून विचारलं, “महाराज, तुमची शक्ती खरोखरच महान आहे. पण माझ्या एका लहानशा आव्हानासाठी तुम्ही तयार आहात का?” शेरखानने हसत हसत विचारलं, “एक लहानसा ससा मला आव्हान देतोय? सांग, तुझे आव्हान काय आहे?”
चीकूने उत्तर दिलं, “महाराज, आपल्या शक्तीच्या गर्वाचा परीक्षेला मी एक लहानशी गोष्ट करतो. तुम्ही एका मोठ्या विहिरीमध्ये उडी मारा आणि तिथल्या सिंहाला पराजित करा. मग तुमचं खरोखरचं सामर्थ्य सिद्ध होईल.” शेरखान हसला आणि त्याने ती गोष्ट मान्य केली.
शेरखान विहिरीजवळ गेला आणि त्यात डोकावून पाहिलं. त्याला त्याच्या स्वतःच्या प्रतिबिंबाचं दर्शन झालं, पण त्याला वाटलं की, तो दुसरा सिंह आहे. शेरखानने संतापाने गर्जना केली आणि विहिरीत उडी मारली. विहिरीत पडल्यावर त्याला समजलं की, तिथे दुसरा सिंह नाही तर फक्त त्याचं प्रतिबिंब आहे. शेरखान पाण्यात बुडायला लागला आणि त्याला बाहेर येण्यासाठी धडपड करावी लागली.
चीकूने तत्काळ जंगलातील इतर प्राण्यांना बोलावलं आणि त्यांनी शेरखानला विहिरीतून बाहेर काढलं. शेरखानला आपल्या गर्वाची आणि चुकीची जाणीव झाली. त्याने चीकू आणि इतर प्राण्यांची माफी मागितली. त्याने मान्य केलं की, शक्ती आणि सामर्थ्यापेक्षा विनम्रता आणि सद्भावना अधिक महत्त्वाची आहेत.
या घटनेनंतर, शेरखानने आपला स्वभाव बदलला. तो इतर प्राण्यांशी नम्रपणे वागू लागला आणि त्यांच्या मदतीने जंगलाचं शांत आणि सुखी जीवन निर्माण करण्याचा प्रयत्न केला. प्राण्यांना शेरखानच्या बदललेल्या स्वभावाचं कौतुक वाटलं आणि त्यांनी त्याला खरं राजा मानलं.
ही गोष्ट आपल्याला शिकवते की, गर्व आणि अहंकार नेहमीच आपल्याला अडचणीत आणतात. शक्ती आणि सामर्थ्य हेच सर्वकाही नाही; नम्रता, आदर आणि सहानुभूती याच खऱ्या गुणांच्या असतात. खरं महान असणं म्हणजे इतरांच्या भावना आणि विचारांचा आदर करणं, आणि त्यांच्या सहाय्याने एकत्रितपणे जीवन जगणं.
शिक्षा : एक खरा नेता नेहमीच आपल्या प्रजेसाठी विचार करतो आणि त्यांच्या सुखदुःखात सहभागी होतो.
