गावाच्या एका टोकाला, मोठ्या झाडांच्या सावलीत एक लहानशी झोपडी होती. तिथं रामू आपल्या कुटुंबासोबत राहत होता. त्याचं आयुष्य फारच साधं होतं. रोज पहाटे तो उठायचा, थोडं दूध काढायचं, शेतात जायचं, आणि संध्याकाळी घरी येऊन कुटुंबाबरोबर वेळ घालवायचा. त्याला फारसे पैसे नसायचे, पण चेहऱ्यावर नेहमी समाधान असायचं.
रामूला गरजेनुसार जे मिळे तेवढ्यात तो खूश राहत असे. एक दिवस त्याचा मुलगा मुन्ना म्हणाला,
“बाबा, आपल्या शेजाऱ्यांकडे टीव्ही आहे, आपल्याकडे नाही…”
रामू हसून म्हणाला,
“आपल्याकडे प्रेम आहे, एकमेकांची साथ आहे – हेच तर खऱ्या टीव्हीपेक्षा मोठं आहे. आपण गप्पा मारतो, खेळतो – हेच खरं मनोरंजन!”
शहरातून एक श्रीमंत व्यापारी, भाटिया साहेब, गावात आला. त्याला जमिनी घ्यायच्या होत्या. त्याच्याकडे आलिशान कपडे, सोन्याची घड्याळं, चमचमीत गाडी – सगळं होतं. पण चेहरा मात्र गंभीर आणि चिंता ग्रस्त.
एके दिवशी भाटिया साहेब रस्त्याने चालत होते, तेव्हा त्यांनी झोपडीबाहेर रामू आणि त्याच्या कुटुंबाला हसताना पाहिलं. ते आश्चर्यचकित झाले.
“हे लोक एवढ्या गरिबीत हसतात तरी कसे?”
त्यांनी रामूकडे जाऊन विचारलं,
“रामू, तुझ्याकडे ना पैसे, ना आरामदायक घर, ना गाडी… तरी तू इतका आनंदी कसा?”
रामू शांतपणे म्हणाला,
“साहेब, जे आहे त्यात समाधान मानणं शिकलं की मनाला खरं सुख मिळतं. मी कष्ट करतो, माझं कुटुंब माझ्याबरोबर आहे, त्यांचं हास्य हेच माझं धन आहे.”
भाटिया साहेब त्यांच्या मोठ्या वाड्यात झोपण्याचा प्रयत्न करत होते. पण मनात सतत रामूचे शब्द घोळत होते – “मनाचं समाधान हेच खरं सुख.”
त्यांना लक्षात आलं की पैशांनी वस्तू मिळतात, पण शांती आणि समाधान नाही.
काही दिवसांनी भाटिया साहेब गावातच स्थायिक झाले. त्यांनी मोठमोठे व्यवहार सोडले. गावकऱ्यांना मदत करू लागले. झाडं लावू लागले, शेतात काम करू लागले. आणि पहिल्यांदाच त्यांच्या चेहऱ्यावरही शांत हास्य दिसलं.
शिकवण:
खरं सुख श्रीमंतीत नाही, तर मनातल्या समाधानात, प्रेमात आणि कुटुंबासोबत घालवलेल्या वेळेत आहे.
