काठ्यांचा गठ्ठा

खूप दिवसांपूर्वी एका गावी एक वृद्ध शेतकरी राहत होता. त्याचे चार मुलं होते – रघु, श्याम, मोहन आणि अर्जुन. त्याचं आयुष्य शेतात मेहनत करून गेलेलं होतं, आणि आता तो वृद्ध झाला होता. मात्र, त्याच्या मनाला एकच गोष्ट सतत खात होती – त्याची मुलं! ती दररोज कुठल्या ना कुठल्या गोष्टीवरून भांडत. एकमेकांवर चिडत. कधी कधी तर तासन्-तास बोलायचेही नाहीत!

वृद्ध बापाला फार चिंता वाटायची.

“माझ्या मरणानंतर ही सगळी संपत्ती आणि माझं श्रमाचं घरटं ह्यांनी भांडून वाटून टाकलं तर…? हे फुटतील आणि कोणीही एकटे कशाचंच नीट करू शकणार नाही!” तो रोज विचार करत असे: “ह्यांना एकतेचं महत्त्व कसं शिकवावं?”

मग एक दिवस… म्हाताऱ्याने एक युक्ती योजली. त्याने आपल्या सर्व चार मुलांना एक दिवस सकाळी बोलावलं. ते आले तेव्हा तो एक मोठा काठ्यांचा गठ्ठा घेऊन बसलेला होता. त्याने प्रेमाने विचारलं: “मुलांनो, ह्या गठ्ठ्यातल्या काठ्या एकत्र आहेत. तुम्हा प्रत्येकाला मी ह्या सगळ्या काठ्या एकत्र मोडायच्या सांगतो. बघा कोण करू शकतो!” पहिल्यांदा रघु आला. त्याने सर्व ताकद लावली. काठ्या मोडल्या गेल्या का? नाही.

मग श्याम, मग मोहन, मग अर्जुन – सगळ्यांनी प्रयत्न केला. काठ्यांचा गठ्ठा काही केल्या तुटेना!

पण मग… म्हाताऱ्याने गठ्ठा उघडून त्या काठ्या एकेक करून चारही मुलांना दिल्या. “ह्या आता मोडा.” त्या वेळी, प्रत्येकाने सहजपणे त्या काठ्या मोडल्या !!!

शिकवण… वृद्ध बाप शांतपणे म्हणाला: “बघा मुलांनो… जसं एकत्र असलेल्या काठ्या कोणीही सहज मोडू शकत नाही, तसंच तुमचं आहे. तुम्ही जर एकत्र राहिलात, तर कोणीही तुमचं नुकसान करू शकणार नाही. पण जर तुम्ही एकटे, भांडणं करून वेगळं झालात – तर कोणत्याही संकटात सहज तुटून जाल.”

त्याच्या डोळ्यांतून अश्रू आले. मुलांनी आपल्या वडिलांच्या डोळ्यातलं दुःख ओळखलं. त्या दिवसानंतर त्यांनी कधीही एकमेकांशी भांडण केलं नाही. ते एकत्र राहिले – मेहनत केली – आणि आपलं घर पुन्हा आनंदाने भरलं.

ही गोष्ट आपल्याला हे शिकवते की:

सहकार्य आणि ऐक्य यामुळे कुटुंब, मित्रमंडळी, आणि समाज मजबूत बनतो.