एका आकाशात एक मोठं ढगांचं राज्य होतं. त्या राज्याची राणी होती काळ्या ढगांची राणी – निंबारा. तिचं मन खूपच कोमल होतं, पण तिचं रूप काळं-धुरकट होतं, म्हणून इतर ढग तिला घाबरायचे आणि टाळायचे.
एक दिवस पृथ्वीवर खूप दुष्काळ पडला. झाडं कोमेजली, प्राणी तहानले, आणि लोकांनी आकाशाकडे पाहून पाण्यासाठी विनवणी केली.
पांढरे ढग म्हणाले, “आपण खूप सौम्य आहोत, आपल्याला हे पेलता येणार नाही.”
पण निंबारा म्हणाली, “मी जाईन. माझं रूप काळं असलं तरी माझ्या अंगात भरपूर पाऊस आहे.”
सगळे ढग तिला थांबवू लागले, पण निंबारा हसून म्हणाली,
“कधी कधी काळं असणं हे आशीर्वाद ठरतं!”
ती जोरात गरजत पृथ्वीवर आली — आकाश काळं झालं, पण नंतर तिच्या पावसाने नद्या भरल्या, झाडं फुलली, आणि लोक आनंदी झाले.
लोकांनी त्या दिवसाला नाव दिलं — पहिली सरी, आणि त्या काळ्या ढगांची आठवण म्हणून, दरवर्षी त्या दिवशी त्यांनी आकाशाकडे पाहून राणी निंबाराला धन्यवाद दिले.
