पांडव वनवासात असताना ते काही काळ एक्झात नगरात (एकचक्रा नगरीत) वास्तव्यास होते. एक दिवस त्यांच्या कुटुंबाने पाहिलं की गावात सर्वत्र भीतीचं वातावरण आहे. याचं कारण विचारल्यावर, त्यांना समजलं की गावात “बकासुर” नावाचा एक राक्षस आहे.
बकासुर फारच बलाढ्य होता. तो गावात येऊन अन्न मागायचा, आणि जो अन्न घेऊन जाईल, त्यालाही खाऊन टाकायचा. म्हणून गावकऱ्यांनी ठरवलं होतं की रोज एक घर एक बैलगाडीभर अन्न आणि एक माणूस पाठवेल, जेणेकरून राक्षस तृप्त होईल आणि गाव वाचेल.
त्या दिवशी एका गरीब ब्राह्मण कुटुंबाची पाळी आली होती. त्यांच्या घरचं एक माणूस राक्षसाला अन्न घेऊन जाणार होता आणि मृत्यूला सामोरा जाणार होता. हे ऐकून भीम खवळला. त्याने त्या ब्राह्मण कुटुंबाला दिलासा दिला आणि म्हणाला, “तुम्ही चिंता करू नका. मी तुमच्याऐवजी अन्न घेऊन जाईन आणि त्या राक्षसाचा नाश करीन.”
दुसऱ्या दिवशी भीम अन्नाने भरलेली बैलगाडी घेऊन जंगलात गेला. राक्षस येण्यापूर्वीच भीम स्वतःच सगळं अन्न खाऊन टाकलं. काही वेळाने बकासुर आला. त्याला राग आला की अन्न कोणी खाल्लं! त्याने भीमवर हल्ला केला. भीमने त्याच्याशी जबरदस्त झुंज दिली आणि अखेर बकासुराला ठार मारलं.
गावकऱ्यांनी भीमाचे खूप आभार मानले. गावाला या भयानक संकटातून मुक्ती मिळाली आणि पांडवांचे कौतुक झाले.
तात्पर्य
धैर्य, शौर्य आणि परोपकार यामुळे कोणतंही संकट दूर करता येतं. संकटसमयी न घाबरता योग्य निर्णय घेतल्यास एखाद्याचं नव्हे तर संपूर्ण समाजाचं रक्षण करता येतं.
