एका गावात एक सुतार होता. तो खूप मेहनती व प्रामाणिक होता. सुताराचे वय झाल्यामुळे त्याला जास्त काम होत नसे. एके दिवशी एक मधमाशी त्याच्याभोवती गुणगुणू लागते त्याला त्रास देते. सुताराचे डोके पाहून त्याच्या डोक्यावर बसते आणि सुताराला चावे घेऊ लागते.
सुतार मधमाशीला हाताने झटकून टाकतो. पण ती मधमाशी कसली ? मधमाशी पुन्हा सुताराच्या डोक्यावर बसून त्याला चावू लागली. आता मात्र सुतार खूप चिडतो.
सुतार त्याच्या मुलाला बोलावतो आणि सांगतो. केशव बाळ, या मधमाशीला मार बर, मला खूप त्रास देत आहे. सुताराचा मुलगा वडिलांचे ऐकणारा असतो, पण तो खूप मूर्ख असतो.
वडिलांच्या डोक्यावर मागच्या बाजूला मधमाशी बसलेली असते. केशव एक जाडी, लांब लचक काठी घेतो व वडिलांच्या मागे जातो. सर्व ताकत एकवटून डोक्यावर बसलेल्या मधमाशीच्या अंगावर जोरदार काठीचा प्रहर करतो. मधमाशी तिथून उडून जाते आणि काठी सुताराच्या डोक्यात बसते. सुतार जखमी होतो. अशा मूर्ख मुलाचा प्रताप सुताराला भोगावा लागतो.
तात्पर्य – आती शहाणा त्याचा बैल रिकामा
