गार्गी नावाची एक जिज्ञासू मुलगी होती. तिला आपल्या घरातल्या मोठ्या पिंजऱ्यात राहणाऱ्या हिरव्या पोपटावर खूप प्रेम होते. पण या पोपटाला एकच अडचण होती – तो बोलत नव्हता!
एके दिवशी गार्गी पोपटाजवळ उभी राहून म्हणाली, “पोपटराजा, काय बोलत नाहीस? मला तुझ्याशी गप्पा मारायची आहे!” पोपटाने डोळे झाडले पण काही बोलला नाही. गार्गीला खूप राग आला. तिने आपले हात न जुडवता जेवणाची मागणी केली. तिच्या आईने तिला ओरडले, “गार्गी! जेवणाची मागणी करताना हात जुडवायचे नाही का?”
टेबलवर बसल्यावर गार्गीने पोपटाला डोळे करून सांगितले, “हे बघ! मी हात जुडवले नाही म्हणून आई रागावली. तू बोलला असतास तर मला आठवण करून दिली असतीस.”
आश्चर्य म्हणजे, पोपटाने तडक उत्तर दिले, “मी बोलतोय ना गार्गी! पण फक्त जेव्हा चुकीच्या गोष्टी होतात तेव्हाच!”
गार्गी आनंदाने उठली. “तू बोलतोस ना! मला खूप आनंद झाला!” पुढच्या काही दिवसांत घरात खूप गंमत झाली. जेव्हा गार्गी चुकीच्या वेळी टीव्ही चालू करायचा प्रयत्न करायची तेव्हा पोपट ओरडायचा, “अरे गार्गी! आता शाळेची वेळ आहे!”
जेव्हा गार्गी खेळण्यात गुंतून जेवण विसरायची तेव्हा पोपट ओरडायचा, “गार्गी! तुझं जेवण थंड होतंय!”
पण काही वेळा पोपटाची बोलण्याची सवय गार्गीला त्रासदायक वाटायची. जेव्हा गार्गी आपल्या मैत्रिणींशी गुपित गोष्टी बोलत असे तेव्हा पोपट त्यांच्यावर ओरडायचा, “गार्गी काय सांगते आहे ते ऐका!”
शिक्षा – बोलणं महत्वाचं असलं तरी ऐकणंही तेवढंच महत्वाचं असतं. इतरां बोलण्याच्या नादात आपण दुसऱ्यांना ऐकून घेणं विसरू नये.
