एक घनदाट जंगल होतं. त्या जंगलात एक भयंकर वाघ राहत होता. तो खूप ताकदवान आणि क्रूर होता. दररोज तो जंगलात एक प्राणी शिकार करायचा आणि खायचा. त्यामुळे सगळ्या प्राण्यांमध्ये भीतीचं वातावरण निर्माण झालं होतं.
जंगलातील सर्व प्राणी खूप घाबरले होते. ते म्हणू लागले, “जर वाघ अशाच प्रकारे दररोज कोणालातरी खाणार असेल, तर लवकरच संपूर्ण जंगलातील प्राणी संपून जातील.”
शेवटी सर्व प्राण्यांनी एक सभा घेतली. त्यांनी ठरवलं,
“आपण दररोज एक प्राणी वाघाकडे स्वतःहून पाठवू. त्याने रोज एकाच प्राण्याला खावं, म्हणजे इतर तरी वाचतील.”
वाघानेही हा प्रस्ताव मान्य केला, कारण त्याला शिकारीचा त्रास वाचणार होता.
दररोज एक प्राणी वाघाजवळ जायचा आणि त्याचा आहार व्हायचा. काही दिवसांनी सशाची पाळी आली.
ससा खूपच शहाणा आणि चतुर होता. त्याने ठरवलं, “मी माझं प्राण देणार नाही. मी युक्तीने वाघाला हरवणार.”
ससा मुद्दाम फार उशिरा वाघाजवळ पोहोचला.
वाघ खवळला आणि मोठ्याने गुरगुरला,
“इतका उशीर का झाला रे? आता तुला खाण्याआधी मी चावून चावून मारेन!”
ससा अत्यंत शांतपणे म्हणाला,
“माझ्यासोबत आणखी पाच ससे येत होते. पण वाटेत एका दुसऱ्या वाघाने आम्हाला अडवलं. तो म्हणाला की तोच खरा जंगलाचा राजा आहे. त्याने बाकी सगळे ससे खाल्ले आणि मला सांगितलं की तू जर खरा राजा असशील, तर माझं हे निरोप त्याला सांग.”
हे ऐकून वाघाचा अहंकार दुखावला.
तो चिडून म्हणाला,
“कुठे आहे तो दुसरा वाघ? दाखव मला!”
ससा त्याला जवळच्या एका खोल विहिरीजवळ घेऊन गेला.
त्याने विहिरीकडे बोट दाखवत सांगितलं,
“हा तो वाघ! मी याच्याशीच झगडलो, पण तो खूप रागीट आहे.”
वाघाने विहिरीत बघितलं आणि त्याला तिथे पाण्यात आपलंच प्रतिबिंब दिसलं. पण रागाच्या भरात त्याला वाटलं की तेच तो दुसरा वाघ आहे.
तो मोठ्याने गरजला, आणि शेवटी चिडून विहिरीत उडी मारली.
तो थेट पाण्यात बुडून मेला.
सशाच्या चातुर्याने संपूर्ण जंगल वाघाच्या त्रासातून वाचलं. सगळ्या प्राण्यांनी त्याचं खूप कौतुक केलं.
तात्पर्य – “बुद्धी हेच खरं बळ आहे.”
“शहाणपण आणि संयमामुळे कितीही मोठं संकट टाळता येतं.”
