राजेश गावातल्या एका लहानशा कुटुंबात जन्मलेला मुलगा. त्याच्या घरात फार काही नव्हतं—ना पैशाचं सुख, ना मोठं घर, ना शाळेसाठी महागडं साहित्य. पण एक गोष्ट होती—स्वप्न. राजेशच्या डोळ्यात शिक्षणाचं, यशाचं आणि कष्टाने आयुष्य घडवण्याचं स्वप्न होतं.
शाळा गावीच होती. दररोज चार किलोमीटर चालत तो शाळेत जात असे. त्याच्याकडे वह्या कमी, पण चिकाटी प्रचंड होती. शाळेत तो कायम पहिला क्रमांक मिळवायचा. शिक्षकांनी त्याची बुद्धिमत्ता ओळखली आणि त्याला प्रोत्साहन दिलं. पण घरात मात्र परिस्थिती गंभीर होती. वडील शेतकरी, पण उत्पन्न अपुरं. अनेकदा जेवणाच्या वेळेस घरात अन्न नसायचं. तरीही राजेशने शिकणं सोडलं नाही.
दहावीच्या परीक्षेत राजेशने तालुक्यात पहिला क्रमांक मिळवला. पुढे तो शहरात शिकायला गेला. कॉलेजच्या फी भरायला पैसे नव्हते, म्हणून तो पुस्तक विक्री, मळ्याची कामं आणि शिकवण्या करत पैसे कमवू लागला. झोपेची, आरामाची तमा न बाळगता तो रात्रभर अभ्यास करायचा. त्याच्या मेहनतीला फळ मिळालं—तो इंजिनीअरिंगला दाखल झाला.
इंजिनीअरिंगच्या शेवटच्या वर्षी त्याने एक नवीन उपकरण बनवलं जे शेतीसाठी उपयोगी होतं. गावाकडच्या शेतकऱ्यांसाठी ते उपकरण वरदान ठरलं. एका मोठ्या कंपनीने त्याच्या प्रकल्पाची दखल घेतली आणि त्याला नोकरीची संधी दिली. पण राजेशचं स्वप्न फक्त नोकरीचं नव्हतं; त्याला स्वतःचा उद्योग सुरू करायचा होता.
काही वर्षांच्या अनुभवानंतर राजेशने आपली कंपनी सुरू केली—”शेती टेक”. सुरुवातीला अडचणी आल्या, पण त्याने हार मानली नाही. त्याने आधुनिक तंत्रज्ञानाच्या मदतीने शेतकऱ्यांना मार्गदर्शन करायला सुरुवात केली. त्याचं उपकरण आज हजारो शेतकऱ्यांनी वापरलं आहे. त्याच्या कंपनीने राष्ट्रीय स्तरावर पुरस्कार मिळवले.
आज राजेश लाखो रुपयांची उलाढाल करणारा उद्योजक आहे. पण अजूनही तो आपल्या गावातल्या शाळेला मदत करतो, गरजू विद्यार्थ्यांना शिष्यवृत्ती देतो. त्याच्या मुळे गावातल्या अनेक मुलांना दिशा मिळाली आहे.
मुल्यमूल्य / संदेश:
ही गोष्ट आपल्याला शिकवते की परिस्थिती कितीही प्रतिकूल असली तरी मेहनत, चिकाटी आणि स्वप्नांवर विश्वास ठेवला तर यश हमखास मिळतं. राजेशसारखा एक सामान्य मुलगा अपार कष्टाने आणि आत्मविश्वासाने असामान्य झाला. “शून्यातून शिखराकडे” जाण्याचा प्रवास प्रत्येकाला प्रेरणा देणारा आहे.
(शेवटी एक विचार):
“स्वप्न तेच असतात, जी झोप उडवतात; आणि यश तेच, जे अशक्य वाटतं!”
