एका लहानशा खेड्यात राहणारी सानिका ही गरीब घरातली मुलगी होती. तिचं स्वप्न होतं – शिक्षण घेऊन डॉक्टर होणं. पण गावातल्या लोकांना वाटायचं, “मुलींनी काय डॉक्टर व्हायचं? लग्न करायचं आणि घर चालवायचं.”
शाळेत जाताना तिच्या कानावर अनेकदा हेच शब्द पडत:
“तुझ्या घरची परिस्थिती बघ… मुलगी आहेस… डॉक्टर बनणं काही सोपं नाही!”
पण सानिकाच्या डोळ्यांत विश्वास होता आणि मनात एकच उत्तर –
“मी करू शकते!”
ती शाळेत पहिली आली. घरची कामं करून रात्री अभ्यास करत राहिली. गावात वीज नसायची, तरीही कंदिलाच्या प्रकाशात ती झपाटल्यासारखी वाचत असे. गावकऱ्यांनी तिची थट्टा केली, पण तिची आई म्हणायची:
“बाळा, तू स्वतःवर विश्वास ठेव.”
सानिकाने बारावीत टॉप केला, सरकारी मेडिकल कॉलेजमध्ये स्कॉलरशिप मिळवली, आणि शेवटी डॉक्टर बनली. ती परत गावात आली, तेव्हा ज्यांनी थट्टा केली होती, तेच लोक तिच्यासमोर अभिमानाने उभे होते.
सानिका फक्त हसली आणि म्हणाली,
“मी मुलगी आहे… आणि हो, मी करू शकते!”
तात्पर्य (Moral):
“स्वतःवर विश्वास ठेवला, तर कोणतीही अडचण यशात बदलता येते.”
