एका खूप सुंदर गावातून एक नदी वाहायची. ही नदी साधी नव्हती, तर ती हसण्याची नदी होती. या नदीचे पाणी पिऊन लोक खूप आनंदी व्हायचे आणि नेहमी हसायचे. नदीचा खळखळाट म्हणजे जणू हजारो मुलांच्या हसण्याचा आवाज. गावात ‘नंदा’ नावाची एक छोटी, उत्साही मुलगी होती. तिला नदीजवळ खेळायला खूप आवडायचं आणि तिचे हसू नदीच्या पाण्यासारखं खळखळणारं होतं. एकदा गावात एक विचित्र गोष्ट घडली. लोकांचे हसू हळूहळू कमी होऊ लागले. नदीचं पाणी करडं आणि शांत होऊ लागलं. नदीचा खळखळाट नाहीसा झाला आणि तिचं नाव ‘शांत नदी’ असं पडलं. लोकांना हसू येईनासं झालं आणि गाव दुःखी दिसू लागलं. नंदाला खूप वाईट वाटलं. तिला नदीचं जुनं हसू परत आणायचं होतं. तिने नदीच्या किनारी बसून तिला विचारलं, “नदी मावशी, तू का हसत नाहीस?” नदीने खूप हळू आवाजात उत्तर दिलं, “मला खूप दुःखी वाटतंय, नंदा. कारण लोक आता स्वतःच्या आनंदाला महत्त्व देत नाहीत. ते नेहमी कामात व्यस्त असतात आणि हसायला विसरले आहेत. माझं हसू त्यांच्याच हास्यातून येतं.” नंदाला कळलं की नदीचं हसू परत आणण्यासाठी लोकांना पुन्हा हसायला शिकवावं लागेल. ती धावत गावात गेली आणि लोकांना म्हणाली, “चला, आपण नदीला पुन्हा हसायला लावूया!”
सुरुवातीला लोक दुःखी असल्याने तिचं ऐकेना. पण नंदाने हार मानली नाही. तिने छोट्या छोट्या गोष्टी करून लोकांना हसवायला सुरुवात केली. तिने जोक्स सांगितले, गमतीशीर गोष्टी केल्या आणि लोकांना एकत्र खेळायला बोलावलं. पहिल्यांदा थोडं हसू आलं, मग ते वाढत गेलं. लोकांनी एकत्र खेळायला सुरुवात केली, गाणी गायली आणि एकमेकांशी गप्पा मारल्या. त्यांच्या हसण्याचा आवाज पुन्हा गावात घुमू लागला. जसजसं लोकांचे हसू वाढू लागले, तसतसे नदीच्या पाण्यात बदल दिसू लागले. ते पुन्हा चमकू लागले, आणि हळूहळू नदीतून पुन्हा खळखळाट ऐकू येऊ लागला. जेव्हा संपूर्ण गाव आनंदाने हसत होते, तेव्हा नदीने आपले जुने, खळखळणारे हसू परत मिळवले. नदीचे पाणी पुन्हा चमकदार झाले आणि तिने गावकऱ्यांना शिकवले की आपले हसू हे सर्वात मौल्यवान असते. नंदाने गावकऱ्यांना शिकवलं की आनंद आपल्या आतच असतो आणि तो इतरांसोबत वाटल्याने वाढतो. हसण्याची नदी आजही गावात आनंदाने खळखळत वाहते आणि ती लोकांना आठवण करून देते की जीवनात कितीही अडचणी आल्या तरी हसायला विसरू नका.
तात्पर्य : हास्याचे महत्त्व अनमोल आहे आणि ते कधीही गमावू नये, कारण ते जीवनात आनंद परत आणते.
