चिंटू नावाचा एक छोटा मुलगा होता. तो खूप खोडकर आणि मनमिळाऊ होता. त्याला नेहमी नवनवीन गोष्टी शोधायला आवडायचं. त्याचं घर एका लहानशा गावाजवळ होतं आणि त्या गावाच्या मागे एक मोठं जंगल होतं. चिंटूला त्या जंगलात फिरायला खूप आवडायचं.
एकदा चिंटू जंगलात एकटाच फिरायला गेला होता. तो वेगवेगळ्या झाडांना पाहत होता, पक्ष्यांचे आवाज ऐकत होता आणि फुलांचा सुगंध घेत होता. चालता चालता तो खूप खोल जंगलात पोहोचला. तिथे त्याला एक खूप जुनं आणि मोठं झाड दिसलं. ते झाड इतकं जुनं होतं की त्याच्या खोडावर अनेक सुरकुत्या पडल्या होत्या.
चिंटू त्या झाडाजवळ गेला आणि त्याच्या खोडाला हात लावला. तेव्हा त्याला एक आश्चर्य वाटलं. त्या झाडातून आवाज आला, “कोण आहे रे तिथे? मला कशाला त्रास देतोस?” चिंटू घाबरला! त्याने इकडे तिकडे पाहिलं, पण तिथे कोणीच नव्हतं. त्याने पुन्हा झाडाकडे पाहिलं आणि विचारलं, “कोण बोलतंय?” झाड हसून म्हणाले, “मीच बोलतोय रे, बाळा! मी हे बोलणारं झाड आहे.”
चिंटूला खूपच आश्चर्य वाटलं. त्याने कधीच बोलणारं झाड पाहिलं नव्हतं. तो उत्साहाने म्हणाला, “तुम्ही खरंच बोलता? हे कसं शक्य आहे?”
झाड म्हणाले, “हो, मी बोलतो. मी खूप जुनं आहे आणि मी या जंगलात अनेक गोष्टी पाहिल्या आहेत, अनेक गोष्टी ऐकल्या आहेत. म्हणूनच मला बोलायला येतं.”
चिंटूला खूप आनंद झाला. त्याने झाडाशी गप्पा मारायला सुरुवात केली. झाडाने त्याला जंगलाबद्दल अनेक रंजक गोष्टी सांगितल्या. झाडाने त्याला सांगितलं की कशाप्रकारे पक्षी घरटे बांधतात, प्राणी कसे राहतात आणि पावसाळ्यात जंगल कसं हिरवंगार होतं. चिंटू मंत्रमुग्ध होऊन ऐकत होता.
चिंटू रोज त्या बोलणाऱ्या झाडाकडे जायला लागला. तो झाडाला त्याच्या शाळेतल्या गोष्टी सांगायचा आणि झाड त्याला जुन्या काळातील गोष्टी सांगायचं. त्या दोघांची खूप चांगली मैत्री झाली. झाडाने चिंटूला निसर्गाची काळजी घ्यायला शिकवलं आणि पर्यावरणाचं महत्त्व समजावून सांगितलं.
एक दिवस, गावात काही लोक झाडं तोडायला आले. चिंटूला हे पाहून खूप वाईट वाटलं. तो धावत त्या बोलणाऱ्या झाडाकडे गेला आणि त्याला म्हणाला, “झाडा! गावातले लोक झाडं तोडत आहेत. आपलं जंगल नष्ट होईल.” झाड शांतपणे हसले आणि म्हणाले, “चिंटू, तू घाबरू नकोस. तू फक्त लोकांना पर्यावरणाचं महत्त्व समजावून सांग.”
चिंटूने तसंच केलं. त्याने धावत जाऊन गावातील लोकांना थांबवलं आणि त्यांना झाडांचे महत्त्व समजावून सांगितले. त्याने सांगितलं की झाडं आपल्याला ऑक्सिजन देतात, पाऊस पडायला मदत करतात आणि अनेक प्राण्यांना घर देतात. चिंटूने त्यांना त्या बोलणाऱ्या झाडाबद्दलही सांगितलं. सुरुवातीला कोणाला विश्वास बसला नाही, पण चिंटूच्या बोलण्यातली तळमळ पाहून लोकांनी त्या बोलणाऱ्या झाडाकडे जाण्याचा निर्णय घेतला.
जेव्हा गावातील लोक त्या बोलणाऱ्या झाडाजवळ गेले, तेव्हा झाडाने त्यांना शांतपणे समजावून सांगितलं की झाडं तोडल्याने निसर्गाचे किती नुकसान होईल. झाडाच्या बोलण्याने लोकांचे मन बदलले. त्यांनी झाडं तोडण्याचा विचार सोडून दिला आणि उलट झाडे लावण्याचा संकल्प केला.
त्या दिवसापासून चिंटू आणि त्या बोलणाऱ्या झाडाची मैत्री आणखी घट्ट झाली. चिंटूने गावातील लोकांना निसर्गाची काळजी घ्यायला शिकवलं आणि जंगल सुरक्षित राहिलं. चिंटूला त्या बोलणाऱ्या झाडामुळे एक चांगला मित्र मिळाला होता, ज्याने त्याला खूप काही शिकवलं होतं.
तात्पर्य : निसर्गाची काळजी घेणे, संवाद साधणे आणि योग्य कृती करणे हे या गोष्टीतून मिळणारे महत्त्वाचे धडे आहेत.
