शब्दांचे ओझे

गावात दोन मित्र राहत होते – माधव आणि केशव. माधव शांत स्वभावाचा होता आणि विचारपूर्वक बोलणे त्याला आवडायचे. केशव मात्र खूप बडबड्या होता. त्याला सतत काहीतरी बोलायची सवय होती, विचार न करता तो काहीही बोलून जायचा.

एक दिवस गावात मोठी पंचायत बसली होती. गावातील एका जमिनीच्या मालकीवरून वाद होता आणि सगळे गावकरी आपले मत मांडत होते. माधवने शांतपणे आपले मत थोडक्यात पण स्पष्टपणे सांगितले. त्याच्या बोलण्यात तथ्य होते आणि त्याने कोणालाही दुखवले नाही.

केशव मात्र मध्येच उठून काहीतरी बोलू लागला. त्याने अनेक निरर्थक गोष्टी सांगितल्या आणि त्याच्या बोलण्यातून काही लोकांचा अपमान झाला. त्यामुळे वाद मिटण्याऐवजी तो अधिक वाढला.

पंचायतीनंतर काही लोकांनी माधवच्या शांत आणि समजूतदार बोलण्याची प्रशंसा केली, तर केशवच्या बडबड्या स्वभावामुळे त्याला बोलणी खावी लागली. लोकांना त्याच्या शब्दांचे ओझे जाणवले, कारण त्याच्या बोलण्यातून गैरसमज आणि कटुता निर्माण झाली होती.

काही दिवसांनी गावात एक मोठी समस्या आली. एका महत्त्वाच्या कामासाठी बाहेरच्या गावी संदेश पाठवायचा होता. माधवने विचार करून कमी शब्दांत पण स्पष्ट अर्थाचा संदेश तयार केला. तो संदेश योग्य वेळी पोहोचला आणि कामात मदत झाली.

केशवलाही संदेश तयार करायला सांगितला होता, पण त्याने खूप लांबलचक आणि गुंतागुंतीचा संदेश तयार केला. तो संदेश वाचायला वेळ लागला आणि त्याचा अर्थही स्पष्ट नव्हता. त्यामुळे तो संदेश वेळेवर पोहोचला नाही आणि त्याचा काही उपयोग झाला नाही.

या घटनेनंतर केशवला आपल्या बोलण्याची किंमत समजली. त्याला कळले की शब्दांचे ओझे किती मोठे असू शकते. विचार न करता बोलल्याने गैरसमज आणि त्रास निर्माण होऊ शकतो, तर शांतपणे आणि विचारपूर्वक बोलल्याने गोष्टी सोप्या आणि प्रभावी होतात.

त्या दिवसापासून केशवने कमी बोलण्याचा आणि विचार करून बोलण्याचा प्रयत्न सुरू केला. त्याला समजले की शब्दांना वजन असते आणि ते जपून वापरले पाहिजेत.

कथेतील शिकवण:

• कमी पण विचारपूर्वक बोलणे अधिक प्रभावी असते.
• न विचारता बोलल्याने गैरसमज आणि मन दुखावण्याची शक्यता असते.
• शब्दांचे ओझे खूप मोठे असू शकते, ते जपून वापरावे.