भूत बंगला

रमेश आणि सुरेश, दोन मित्र, सुट्ट्यांमध्ये एका लहान गावी त्यांच्या आजोबांच्या घरी आले होते. गाव शांत आणि सुंदर होते, पण गावाच्या एका टोकाला एक जुना, ओसाड बंगला होता. गावातील लोक त्या बंगल्याला ‘भूत बंगला’ म्हणायचे आणि सूर्यास्तानंतर कोणीही त्याच्या आसपास फिरकायचे नाही.

रमेशला भूता-खेतांवर विश्वास नव्हता, तो नेहमी या गोष्टींना थोतांड म्हणायचा. पण सुरेश मात्र खूप भित्रा होता आणि त्याला भूतांच्या गोष्टी ऐकायलाही भीती वाटायची.

एक दिवस, दुपारच्या जेवणानंतर रमेशने सुरेशला आव्हान दिले, “काय रे भित्रट, चल पाहूया त्या भूत बंगल्यात काय आहे ते!”

सुरेशने खूप नकार दिला, पण रमेशच्या सततच्या हट्टामुळे आणि त्याला ‘भित्रा’ म्हटल्यामुळे तो तयार झाला. दोघेही हळू हळू त्या बंगल्याच्या दिशेने निघाले.

बंगल्याच्या जवळ जाताच वातावरण बदलले. हवा थंडगार झाली आणि एक प्रकारची भयाण शांतता पसरली होती. बंगल्याचे मोठे लाकडी दरवाजे गंजले होते आणि वाऱ्याने ते किरकिर आवाज करत होते. खिडक्यांचे पडदे फाटले होते आणि आत अंधार दिसत होता.

रमेशने धक्काबुक्की करत दरवाजा उघडला. आत धूळ आणि मातीचा थर जमा झाला होता. कोळ्यांच्या जाळ्या सर्वत्र लटकत होत्या. एक विचित्र वास हवेत दरवळत होता.

सुरेश प्रत्येक पावलावर घाबरत होता आणि रमेशचा हात घट्ट पकडून होता. ते हळू हळू बंगल्याच्या प्रत्येक खोलीत फिरले. त्यांना तुटलेली फर्निचर, पडलेले सामान आणि धुळीने भरलेली पुस्तके दिसली. कुठेही त्यांना काही অস্বাভাবিক दिसले नाही.

पहिला मजला पाहिल्यानंतर ते दुसऱ्या मजल्यावर गेले. दुसऱ्या मजल्यावर एक मोठी खोली होती, जिचा दरवाजा बंद होता. रमेशने दरवाजा उघडण्याचा प्रयत्न केला, पण तो जाम झाला होता. त्याने जोर लावला, आणि दरवाजा एका कर्कश आवाजाने उघडला.

खोलीत पूर्ण अंधार होता. रमेशने आपली टॉर्च काढली आणि प्रकाश टाकला. खोलीच्या मधोमध एक जुनी, मोडकळीस आलेली खुर्ची पडली होती. भिंतींवर काही धुसर चित्रे दिसत होती.

अचानक, मागून एक थंडगार हवा आली आणि दरवाजा आपोआप बंद झाला! सुरेश भीतीने ओरडला आणि रमेशला घट्ट मिठी मारली. रमेशलाही क्षणभर भीती वाटली, पण त्याने स्वतःला सावरले.

“घाबरू नकोस सुरेश! बघूया काय आहे,” रमेश म्हणाला आणि त्याने दरवाजा उघडण्याचा प्रयत्न केला. पण दरवाजा बाहेरून बंद झाला होता.

दोघेही घाबरले. त्यांनी दरवाजा ठोठावला आणि मदतीसाठी ओरडले, पण बाहेर कोणीच नव्हते.

काही वेळाने, रमेशला एक विचार आला. त्याने खिडकी उघडली आणि खाली पाहिले. बंगल्याच्या मागच्या बाजूला एक जुनी शिडी पडलेली होती.

“सुरेश, घाबरू नकोस. आपण या खिडकीतून बाहेर पडू शकतो,” रमेश म्हणाला.

सुरेश थोडा घाबरला, पण दुसरा कोणताही पर्याय नसल्यामुळे तो तयार झाला. रमेशने प्रथम खिडकीतून डोकावून पाहिले आणि मग हळू हळू खाली उतरला. सुरेशही त्याच्या मागून उतरला.

बंगल्यातून बाहेर पडल्यावर दोघांनी सुटकेचा श्वास घेतला आणि धावतच आपल्या आजोबांच्या घरी पोहोचले.

आजोबांना त्यांनी बंगल्यात घडलेली सगळी गोष्ट सांगितली. आजोबा हसले आणि म्हणाले, “अरे वेड्यांनो! तो बंगला अनेक वर्षांपासून ओसाड आहे. त्याची दारे आणि खिडक्या वाऱ्यामुळे आवाज करतात आणि बंद होतात. भूत-बिस्तं काही नसतं!”

त्या दिवसापासून रमेश आणि सुरेशची भूतांबद्दलची भीती थोडी कमी झाली आणि त्यांना समजले की अनेकदा ज्या गोष्टींना आपण घाबरतो, त्या प्रत्यक्षात तितक्या भयानक नसतात.