एक करकोचा होता. तो त्याच्या शेजारील तलावातून मासे उचलून खात असे. मात्र, जसजसा तो मोठा होत गेला तसतसा त्याला एकही मासा पकडणे कठीण होऊ लागले. स्वतःचे पोट भरण्यासाठी त्याने एक योजना आखली. त्याने मासे, बेडूक आणि खेकडे यांना सांगितले की, काही लोक तलाव भरून पिके घेण्याचा विचार करत आहेत आणि त्यामुळे तलावात एकही मासा राहणार नाही. मला या गोष्टीचे वाईट वाटले आहे आणि मला तुम्हा सर्वांची उणीव भासेल, असेही त्यांनी सांगितले. मासे दुःखी झाले आणि त्यांनी करकोच्याला मदत करण्यास सांगितले. करकोच्याने त्या सर्वांना एका मोठ्या तलावात नेण्याचे वचन दिले. परंतु, तो त्यांना म्हणाला, “मी म्हातारा झालो असल्याने, मी तुमच्यापैकी फक्त काहींनाचा एका वेळी नेऊ शकतो.” करकोचा माशांना एका खडकावर घेऊन जायचा, मारायचा आणि खाऊन टाकायचा. प्रत्येक वेळी जेव्हा त्याला भूक लागायची तेव्हा तो त्यातील काही माशांना खडकावर नेऊन खात असे.
तलावात एक खेकडा राहत होता, त्यालाही मोठ्या तलावात जायचे होते. करकोच्याने बदल म्हणून खेकडा खाण्याचा विचार केला आणि त्याला मदत करण्यास तयार झाला. वाटेत खेकड्याने करकोच्याला विचारले, “मोठा तलाव कुठे आहे?” करकोचा हसला आणि माशांच्या हाडांनी भरलेल्या खडकाकडे इशारा केला. खेकड्याला समजले की करकोचा त्याला ठार मारेल, आणि म्हणून त्याने पटकन स्वतःला वाचवण्याचा विचार केला. त्याने करकोच्या गळा पकडला आणि करकोच्याला मरेपर्यंत जाऊ दिले नाही.
बोध: नेहमी प्रसंगावधान राखा आणि जेव्हा धोका असेल तेव्हा त्वरीत योग्य कार्य करा.
