एका दाट जंगलात एक साप राहत होता. तो स्वभावाने थोडा रागीट होता. कोणी जवळ आलं की लगेच फुसफुसायचा, फणा काढायचा आणि लोकांना घाबरवायचा. त्यामुळे जंगलातील इतर प्राणी त्याला टाळायचे.
एके दिवशी सकाळी साप झाडाखाली उन्हात लोळत होता. तेवढ्यात त्याच्या शरीरात एक तीव्र काटा रुतला. सुरुवातीला त्याने दुर्लक्ष केलं, पण काही वेळात त्याला खूप वेदना व्हायला लागल्या.
तो तडफडू लागला, वेदनेने फुसफुसायला लागला, शरीर वळवळू लागलं.
सगळे प्राणी त्याला बघत होते, पण कोणीही मदतीला येत नव्हतं. कारण सापाच्या रागीट स्वभावामुळे सगळे त्याला घाबरायचे. कोणालाच धाडस होत नव्हतं की त्याच्याजवळ जावं.
तेवढ्यात जंगलातून एक हत्तीण जात होती. तिने सापाची अवस्था पाहिली आणि तिच्या मनात दया आली.
ती मोठी असूनही खूप शांत स्वभावाची होती. ती सापाजवळ आली. साप आधी थोडा घाबरला, पण वेदनेमुळे तो काहीच करू शकत नव्हता.
हत्तीण सावधपणे आपल्या सोंडेने त्या ठिकाणी बघायला लागली. तिने एकदम हळुवारपणे तो काटा सापाच्या शरीरातून काढला. सापाला एकदम आराम वाटला. वेदना थांबल्या.
साप चकित झाला. त्याला वाटलं,
“मी ज्या प्रत्येकाला घाबरवतो, त्यांच्यापैकी कोणीही मदतीला आलं नाही. पण ही हत्तीण, जी मला सहज पायदळी तुडवू शकली असती, तिने मला वाचवलं!”
त्या दिवसानंतर सापने ठरवलं की तो कधीही कोणालाही विनाकारण घाबरवणार नाही, आणि गरज पडल्यास इतरांची मदतही करणार.
तात्पर्य – “चांगुलपणा आणि सहानुभूती यांना खऱ्या अर्थाने ताकद असते. मदतीसाठी मोठं मन लागतं, मोठं शरीर नाही!”
“स्वभाव चांगला ठेवा, कारण संकटात मदत स्वभावावरच मिळते.”
