चिंटू नावाचा लहानसा मुलगा होता. त्याला जंगलात फिरायला खूप आवडायचे. एके दिवशी जंगलात फिरताना त्याला एक सुंदर पाखरू दिसली. ही पाखरू निळी आणि पिवळी होती, आणि ती बोलत होती!
चिंटू चकित झाला. “तू बोलतेस का?” त्याने विचारले.
पाखरू हसली. “होय, मी लायरा आहे. बोलणारी पाखरू.”
चिंटू आणि लायरा लगेच मित्र झाले. लायराने चिंटूला जंगलातील गुप्त खळे दाखवली. त्या मोठमोठ्या झाडांवर चदल्या , गुप असलेले धबधबे शोधले आणि वेगवेगळ्या पक्ष्यांचे मधुर गाणे ऐकले.
दिवसभर खेळल्यानंतर चिंटूला घरी जायचे होते. त्याने लायराचा निरोप घेतला.
“पुन्हा ये,” म्हणाली लायरा. “आणि जंगलाची काळजी घे.”
चिंटू घरी परतला. त्याला जंगलातली मस्ती आणि लायराशी झालेली मैत्री खूप आठवत होती. दुसऱ्या दिवशी तो पुन्हा जंगलात गेला.
पण लायरा दिसली नाही. जंगलात काहीतरी विचित्र गोष्ट झाली होती. झाडांची पाने सुकून गेली होती आणि जंगलात शांतता पसरली होती.
चिंटूला लगेच समजले. जंगलाची काळजी घेतली नाही तर ते सुंदर राहणार नाही. त्याने जंगलाची स्वच्छता करायचे ठरवले. त्याने जंगलात पडलेले कागद आणि प्लास्टिक गोळा केले.
काही दिवसांनी जंगल पुन्हा हिरवगार झाले. आणि एक दिवशी, चिंटूला पुन्हा एक सुंदर पाखरू दिसली. ही पाखरू गुलाबी आणि नारंगी होती!
“मी सोनू,” नवीन पाखरू म्हणाली. “लायराने तुझी गोष्ट सांगितली. तू जंगलाची किती चांगली काळजी घेतोस!”
शिकवण – आपण राहतो त्या पर्यावरणाची काळजी घेणे खूप महत्वाचे आहे. स्वच्छ आणि हिरवेगार वातावरण आपल्या सर्वांसाठी चांगले
